Świadectwo charakterystyki energetycznej budynku to dokument sporządzany na podstawie oceny energetycznej budynku, w oparciu o obliczenia zapotrzebowania budynku na energię niezbędną do: ogrzewania i wentylacji, przygotowania ciepłej wody, klimatyzacji i oświetlenia. Sporządzaniea świadectwa energetycznego wymagane jest przy sprzedaży lub wynajmie domu albo jego części. Obowiązek przedstawienia świadectwa leży po stronie sprzedawcy lub wynajmującego. Świadectwo charakterystyki energetycznej ważne jest przez 10 lat od daty jego wystawienia, ale traci ważność w przypadku przeprowadzenia w międzyczasie np. termorenowacji czy innych robót modernizacyjnych.
Do sporządzania świadectw energetycznych uprawnione są osoby wpisane do centralnego rejestru prowadzonego przez ministra do spraw budownictwa, do którego świadectwa są również przekazywane i archiwizowane. Świadectwa te przygotowuje się według metodologii określonej w rozporządzeniu metodą uproszczoną, obliczeniową lub zużyciową. Przy zastosowaniu metody obliczeniowej przyjmuje się standardowy sposób użytkowania i uwzględnia przeciętne parametry elementów i instalacji zestawione w tabelach. Podstawą do opracowania świadectwa jest najczęściej projekt budynku, zweryfikowany poprzez sprawdzenie stanu budynku na miejscu.
Świadectwo energetyczne w zależności od rodzaju budynku, dotyczy ono całego obiektu lub też jego części (np. lokalu).
Podstawowe wskaźniki zamieszczone w świadectwie oznaczone są jako EP, EK i EU i określają zapotrzebowanie budynku na różne poziomy zużywanej energii potrzebnej do ogrzania, wentylacji i przygotowania ciepłej wody użytkowej w ciągu roku, w przeliczeniu na 1 m2 powierzchni ogrzewanej.
Wskaźnik EP - to wartość rocznego zapotrzebowania na nieodnawialną energię pierwotną, pochodzącą głównie z kopalnych surowców energetycznych (węgla, gazu, ropy naftowej) wykorzystana do ogrzewania, wentylacji i przygotowania ciepłej wody użytkowej w tym budynku. W praktyce, wartość wskaźnika EP ma jedynie znaczenie w sensie globalnym związanym z ochroną środowiska, gdyż nie odzwierciedla faktycznego zużycia energii na potrzeby domu i zależy głównie od rodzaju wykorzystywanego paliwa.
Wskaźnik EK - określa zapotrzebowania na energię końcową, co w praktyce odzwierciedla poziom zużycia energii "handlowej" potrzebnej na roczną eksploatację budynku. We wskaźniku tym bilansowane są straty energii wynikające głównie ze sprawności urządzeń grzewczych, przesyłu czynnika grzewczego, jak też niedokładności regulacji. Jego wartość można bezpośrednio przeliczyć na spodziewane roczne koszty ogrzewania, mnożąc wynik przez powierzchnię ogrzewaną i jednostkową cenę kWh wykorzystywanego paliwa.
Wskaźnik EU - odzwierciedla poziom traconej energii przenikającej przez przegrody budowlane (ściany, okna, dach) uchodzącej z wentylacją i zużywanej na potrzeby c.w.u., jak też zyski energetyczne z nasłonecznienia, od przebywających w domu ludzi, oraz wytwarzanej przez inne urządzenia domowe. Ten wskaźnik uznaje się jako poziom zapotrzebowania na energię "netto" niezbędną do utrzymania zadowalającego komfortu pobytu mieszkańców i korzystania z ciepłej wody. Generalnie odzwierciedla on najlepiej poziom ciepłochronności budynku - ścian, okien, dachu i innych przegród zewnętrznych.
Budynki wolnostojące, które mają powierzchnię użytkową mniejszą niż 50 m kw.; budynki przemysłowe i gospodarcze nieposiadające instalacji zużywających energię, z wykluczeniem instalacji oświetlenia wbudowanego; gospodarstwa rolne, w których maksymalny wskaźnik EP wynosi 50 kWh/m kw./rok nie wymagają wykonania charakterystyki energetycznej.
Powrót do listy
do góry